داستان خلقت زن
---------------------
از هنگامی که خداوند مشغول خلق زن بود، شش روز می گذشت.
فرشته ای ظاهر شد و گفت: "چرا این همه وقت صرف این یکی می فرمایید؟"
خداوند پاسخ داد:
"دستور کار او را دیده ای ؟
باید دویست قطعه متحرک داشته باشد، که همگی قابل جایگزینی باشند.
باید بتواند با خوردن قهوه تلخ بدون شکر و غذای شب مانده کار کند.
دامنی داشته باشد که همزمان دو بچه را در خودش جا دهد و وقتی از جایش بلند شد ناپدید شود.
بوسه ای داشته باشد که بتواند همه دردها را، از زانوی خراشیده گرفته تا قلب شکسته، درمان کند."
فرشته سعی کرد جلوی خدا را بگیرد.
"این همه کار برای یک روز خیلی زیاد است. باشد فردا تمامش بفرمایید."
خداوند گفت :
"نمی شود!!
چیزی نمانده تا کار خلق این مخلوقی را که این همه به من نزدیک است، تمام کنم.
از این پس می تواند هنگام بیماری، خودش را درمان کند،
یک خانواده را با یک قرص نان سیر کند و یک بچه پنج سال را وادار کند دوش بگیرد."
فرشته نزدیک شد و به زن دست زد.
"اما ای خداوند، او را خیلی نرم آفریدی."
"بله نرم است، اما او را سخت هم آفریده ام.
تصورش را هم نمی توانی بکنی که تا چه حد می تواند تحمل کند و زحمت بکشد."
فرشته پرسید :
"فکر هم می تواند بکند؟"
خداوند پاسخ داد :
"نه تنها فکر می کند، بلکه قوه استدلال و مذاکره هم دارد."
آن گاه فرشته متوجه چیزی شد و به گونه زن دست زد.
فرشته پرسید :
"اشک دیگر برای چیست؟"
خداوند گفت:
"اشک وسیله ای است برای ابراز شادی، اندوه، درد، نا امیدی، تنهایی، سوگ و غرورش."
فرشته متاثر شد:
"شما فکر همه چیز را کرده اید، چون زن ها واقعا حیرت انگیزند."
زن ها قدرتی دارند که مردان را متحیر می کنند.
همواره بچه ها را به دندان می کشند.
سختی ها را بهتر تحمل می کنند.
بار زندگی را به دوش می کشند،
ولی شادی، عشق و لذت به فضای خانه می پراکنند.
وقتی خوشحالند گریه می کنند.
برای آنچه باور دارند می جنگند.
آنها می رانند، می پرند، راه می روند، می دوند که نشانتان بدهند چه قدر برایشان مهم هستید.
قلب زن است که جهان را به چرخش در می آورد
زن ها در هر اندازه و رنگ و شکلی موجودند و می دانند که بغل کردن و بوسیدن می تواند هر دل شکسته ای را التیام بخشد.
کار زن ها بیش از بچه به دنیا آوردن است،
آنها شادی و امید به ارمغان می آورند. آنها شفقت و فکر نو می بخشند
زن ها چیزهای زیادی برای گفتن و برای بخشیدن دارند.
خداوند گفت: "این مخلوق عظیم فقط یک عیب دارد!"
فرشته پرسید: "چه عیبی؟"
خداوند گفت:
"قدر خودش را نمی داند . . ."

دلخـــــوشیــــــم

کـــه در نیمـــه ی تاریـکــــــــــــــ دنیـــا

کســـی ما را گـــم کرده استــــ

و دارد در بـــه در دنبالمــــان میگردد...

کســــی کــه زنگــــ را

همیشـــه بعد از هجــرت مــــا

به صدا درخواهــــد آورد !!

من همون دیوونه ایم که هیچوقت عوض نمیشه...!!

همونی که همه باهاش خوشالن اما کسی باهاش نمی مونه...!!

همونی که مواظبه کسی ناراحت نشه اما همه ناراحتش میكنن...!!

همونی که تکیه گاه خوبیه اما واسش تكیه گاهی نیست...!!

هنوز هم عاشقانه هايم را عاشقانه براي تو مي نويسم

هنوز هم در ازدحام اين همه بي تو بودن از با تو بودن حرف مي زنم

هنوز هم باور دارم عشق ما جاودانه است

مــــادر

نمی دانـــی چه شـــهوتی دارد اعتراف

وقتـــی کـــه روبــه روی نگاهی عشق می بازم

وقتی از پاییز سالی می گـــویم کـــه خیلـــی پاییـــز استـــ

وقتـــی از کســی که خیلـــی دور استــ حـــرف مــی زنم

نمـــی دانــــی

ایـــن منم کـــه زیـــر تلّ درد آرام خوابیـــده استـــ

مــــادر

واژه را کـــش نمی دهــــم

مــــن و ایـــن خـــانه بـــــی قرار ِ

بوســــه ، آغـــوش و زنـــی کـــه هـــیچ وقت نخواهد رسید

مانـــده ایــــم ...

نه هيـــچ چيـــز مـــرا ازهـــجوم خـــالي اطـــراف نمي رهـــاند

شنيـــده خـــواهـــد شـــد .

آرامــــش ...

رهايــي از طـــوفــان نيستــــــ ...

بلــکه آرام زنــدگـــي کــردن در ميـــان طــوفــان استـــــــ .

....

وقتـــی از همـه دنیــــا ناراحــتم

فـقط با فکــــــر کــردن به تــو آروم مـی شم

امــا وقتی تو نـاراحتـــــم می کــنی

همه ی دنیا هم نمـــــــی تونه آرومــم کــنه . . . !

گــذشتــه مــن گــذشــت...!

حـتی می تــوآنـم بـگویـم در گـذشــت...!

و مـن برآیـش مآه هآ و روزهآ سـوگوآری و سکـوت کردم...

خآطـرآتـم رآ زیر و رو کـردم و ای کـآش هـآی فـرآوآن گفـتم...!

"ولی دیگـر بـس اسـت..."

بـه شـروعی دیگـر می انـدیشـم...

تمــامــــــِِ سپــاس مـــن

از کســی است کــه به مــن نیــاز ﻧــﺪﺍﺷﺖ

ﺍﻣﺎ .... ﻓـــﺮﺍﻣــﻮﺷﻢ ﻧﮑــﺮﺩ ... !

دروغ بگـــو

تا بـــاورتـــــــــــــــ کننــــد

آبــــــــــــــ زیر کـــــــاه بــــــــــاش

تا بـهـــت اعتـــــماد کنند

بی غیــــرت بــاش

زن همســـایه تنـــــش را مــــی فروشــــد.

مـــن کتـــابهـــای قـــدیمـــی ام را.

بین مـــا فاصلـــه زیـــاد نیستــــــــــــــــ...

هـــردو مجبوریـــم.

کمــی بــه فکـــر خــودت بــاش!

این قــدر در کنــایه هــا و استعاره هــا آشیــانه مکن

آسیبــــــــــــ مــی بینی

همــیشه گلولــه از سربـــــــــ نیستـــــــ...

گــاه لبخنـــدی ستــــ آلـــوده بـــه تحقیـــر

بی آنکـــه بفهمـــی

در خـــون خـــود غـــرق مـــی شـــوی

پـــرواز کــن بـــرو

بگــریـــز از ایـــن مـــه

بگـــریـــز از دهـــان مـــردم

بگــریــز از دایــره ی ماه تلخـی که بر پنجره هــا تابیــده است

دل تنگـــم

بــه قاعــده ی یکـــ سفـــر

پـــر از جـــاده

پـــر از فــاصلــه

بــه شمـــاره ی اتــوبــوس هـــای راهِ شبــــــــ ...

کـــافــه هــایِ خمـــارِ در امتـــدادِ شب

دل تنگــــم

به انـــدازه تمـــامِ روزهـــایی کـــه مـــا

از بیـــن اینهمـــه نبـــودن

باز نبـــودن را انتخـــاب کـــرده ایم

دل تنگــــم

دل تنگــــــــــــــــ ...

شبیه کبریت نم کشیده ای

بر سر دوراهی روشن شدن و نشدن...

تکیه داده ام به تنه درختی پیر

در حوالی گم کردنت، گم شدنت...

شبیه آخرین خلال کبریت نم کشیده ای

بر سر دوراهی روشن شدن و نشدن

به بختی فکر می کنم که اگر اینبار با من یار باشد

و روشن شوم

یقینا از آتش جنونم

تمام درختان این جنگل را، ارثیه خواهد رسید...


اصله به اصله درختان این جنگل هم

ایمان دارند

که حال و هوای این روزهای من

از هر شمالی

شرجی تر است...

"شِروود" یا "گلستانـ"ـش فرقی نمی کند،

وقتی باید

بر سر هر دوراهی

درختی تنومند بکارند

تا هر رهگذری

بار سنگین تردید لعنتی اش را برای انتخاب مسیر،

-برای ساعتی هم که شده-

با تنه آن درخت

تقسیم کند...
.
.
تیپ ایده آل از یک بی کس

در جنگلی بی انتها...

زل زده ام به ردپایی که مرا به سمت انبوه علامت سوالـ ها می برد...

حال سقوط دارم

حال سقوط روی تمام این دنیا...

ترس از افتادن به جانم افتاده

افتادن از چشمـ های تُ

وقتی دیگر هیچ ریشه ای مرا به دلت متصل نمی کند...

شبیه آخرین درخت

که از تبری هم خون خود، ضربات آخر را می خورد...

تکیه داده ام به درختی پیر

در حوالی دلتنگیـ های جاده ای که تُ را با خود برد

تظاهر به برگشتنت بی فایده است...

وقتی این جاده را

یکطرفه تابلو زده اند...

تکیه داده ام به درختی

حول و حوش نبودنت...

در چند قدمی خیال مرزـهای تنت...

وقتی حتی از درخت هم کمتر بودی...

اینگـــونه که تـــو می روی

خـــدا هـــم دست تکـان می دهـد ...

من بیخود دلخــوش کرده ام

به این کاســه ی آب

بس كه بردم محنت دنيا دگر جانم نماند

از اميد و آرزو گويي كه يك آنم نماند

سوخت قلبم چون شراري در كويري بي رمق

يار ِما ديد و ز اين آتش به آغوشم نماند

ساتَني آبيست اشك ِ ديده ي بيمار من

چشم من كور از فراق و چَشم بر راهم نماند

از شفق تا بر فلق همچون پري در آسمان

عشق را دادم به دستانش و او عشقم نماند

شد حريم چشم تو "بانو"هجوم ِتيرگي

پيشه ام شعر است و جز بر شعر افسارم نماند

سکوت که می کنی

وزن جهان را تنها به دوش می کشم!

و کم که می آورم

زمین آنقدر کند می چرخد

که تو توی تقویم می ماسی

و من

آونگ می مانم

بین حقیقتِ تو


و افسانه ای که از تو در سرم دارم!


سکوت که می کنی


شب پشتِ پلک های سکوت


حتم می کند که تو هم تنهایی!

(( سهراب سپهری ))

بچه که بودم آرزو داشتم ماه و ستاره های آسمون رو بردارم و تو اتاقم بذارم...

بزرگتر که شدم فهمیدم آرزوهام خیلی رؤیایی و دست نیافتنیه ...

ولی الان میبینم که ماه و ستاره های واقعی رو همون موقع تو خونمون داشتم ...

پـــدرم ، مـــادرم ، بـــرادرها و خـــواهـــرهـــام ...

و پـــدربزرگ و مـــادربـــزرگم ...

وقتــــی هـــــر شبـــــــــــــ

بـــــــه جـــــــــای هـــــــــر صـــــــــدای دیگـــــــری

تنهـــــــــــا

صـــــــــدای ضبط شـــده ی جیـــرجیــرک ها را می شنوی

مطمئن باش جایی در خـــانه تمام کـــرده ای

بمانــــد اگـــــر



کنار پنجره آمـــده ای تا سیگارت را آتش بزنی ...

ﺑـــﺰﺭگـــــــــ ــــــــــــــــ... ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷــــﻮﯼ،

ﻏُﺼـﻪ ﻫـــﺎﯾﺖ ﺯﻭﺩﺗـﺮ ﺍﺯ ﺧـﻮﺩﺕ ﻗـَـــﺪ ﻣﯽ ﮐِﺸــﻨﺪ،

ﺩَﺭﺩ ﻫـﺎﯾتــــــــــ ــــــــــ ﻧــﯿﺰ ...

ﻏــــﺎﻓــﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﮑـــــــﻪ

ﻟﺒﺨﻨﺪﻫـــﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻟﺒــﻮﻡ ﮐـﻮﺩﮐــی اﺕ ﺟــﺎ ﮔــُﺬﺍﺷﺘــﯽ !

زنــانـگـــی را دوستــــــــــــــــــــــــ... دارم

بـــه دلیــــل وسعتـــــــــــــــــ و بــی کـــــــرانگی روح زنــانه

کــه همــه چـــــیز را می آزمــــایـــد

و مخـــاطب زشــت تـــرین فحش هـــا

و زیبـــاترین شعـــرهـــا
 

این روزها دلم برای عشقی دلتنگ است

که همه روزهایم را بر باد داد

این ساعتها چقدر کند می گذرد

پس چرا زمان با تو بودن آنقدر زود گذشت ...

يه وقتايي خودم رو بغل مي كنم و ميگم :

غصه نخور ديوونه !!

من كه باهاتم ...

همیشه روزهایی هست که انسان در آن، کسانی را که دوست

می داشته است بیگانه می یابد.

(( آلبر کامو )) 

غم نگاه آخرت تو لحظه ي خدافظي

گريه ي بي وقفه ي من تواون روزاي كاغذي

قول داده بوديم ما بهم كه تن نديم به روزگار

چه بي دووم بود قول ما جدا شديم آخر كار

تو حسرت نبودنت من با خيالتم خوشم

با رفتنم از اين ديارآرزوهام و مي كشم

كوله بارم پر حسرت تو دلم يه دنيا درد

مثل آواره ي تنها تو خيابوني كه سرد

تا خيالت به سرم ميزنه گريم مي گيره

آروم آروم دل تنگم داره بي تو ميميره

گل مغرور قشنگم من فراموشت نكردم

بي تو اينجا رو نميخوام ميرم و بر نميگردم